Σε αδιέξοδο φαίνεται ότι καταλήγει η δημόσια διαβούλευση που πραγματοποίησε η ΡΑΕ ως προς το σχέδιο δημοπρασιών ενέργειας εκ μέρους της ΔΕΗ κατά το μοντέλο NOME. Οι δύο από τους τρείς βασικούς παράγοντες της «εξίσωσης», δηλαδή από τη μία η ΔΕΗ που καλείται να διαθέσει ενέργεια από λιγνιτικούς και υδροηλεκτρικούς σταθμούς, εκτός ΗΕΠ, και από την άλλη οι βιομηχανικοί καταναλωτές που αποτελούν τους κύριους αποδέκτες αυτής της φθηνότερης ενέργειας, διατύπωσαν στη διαβούλευση δύο εντελώς διαφορετικές απόψεις.
Το κυριότερο όμως είναι ότι, σύμφωνα με κάποιες εκτιμήσεις, δεν μπορούν να «γεφυρωθούν» οι απόψεις και διεκδικήσεις των δύο πλευρών ώστε να υπάρξει ένα σχέδιο που να καλύπτει τόσο τη ΔΕΗ όσο και τις βιομηχανίες. Το γεγονός αυτό, σύμφωνα με πληροφορίες του energypress, προβληματίζει ιδιαίτερα τα στελέχη της ΡΑΕ. Δεν αποκλείεται μάλιστα ακόμα και να αποσυρθεί εντελώς το σχέδιο για το NOME, ώστε να διευκολυνθεί η πολιτική ηγεσία του ΥΠΕΚΑ και η κυβέρνηση συνολικά να λάβουν τις πολιτικές αποφάσεις που θα λύσουν το γόρδιο δεσμό. «Οι μνημονιακές υποχρεώσεις της χώρας, η σχέση με την τρόικα, αλλά και η ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας της βιομηχανίας δεν είναι τεχνικά θέματα. Είναι θέματα που μόνον η κυβέρνηση μπορεί να αντιμετωπίσει και πρέπει να το κάνει με ελεύθερα τα χέρια», δηλώνει στο energypress αρμόδιος παράγοντας.
Οι τρείς διαφορές
Γιατί όμως θεωρούνται μάλλον αγεφύρωτες οι διαφορές των δύο πλευρών; Στην ουσία των αντιτιθέμενων απόψεων υπάρχουν τρία πράγματα:
Πρώτον, αν οι βιομηχανικοί καταναλωτές θα έχουν το δικαίωμα απευθείας πρόσβασης για το σύνολο των ενεργειακών αναγκών τους ή αν αυτό το δικαίωμα θα το έχουν μόνον οι προμηθευτές και μέσω αυτών θα μπορούν και οι βιομηχανίες να παίρνουν, έμμεσα, φθηνότερο ρεύμα.
Δεύτερον, αν η διάθεση της λιγνιτικής και υδροηλεκτρικής παραγωγής θα γίνεται με πλειοδοτικές δημοπρασίες με συγκεκριμένη τιμή εκκίνησης ή αν θα γίνεται σε συγκεκριμένη σταθερή τιμή στο πλαίσιο μιας ρυθμιζόμενης προθεσμιακής αγοράς.
Τρίτον, ποιο είναι το κόστος της λιγνιτικής παραγωγής της ΔΕΗ και συνεπώς σε ποιο «περιβάλλον τιμής» μπορεί να κινηθεί η πώληση της ενέργειας εκτός ΗΕΠ.
Όσον αφορά τα δύο πρώτα ζητήματα, παρά τις αρχικές προτάσεις που είχε διατυπώσει η ΡΑΕ το 2012, το τωρινό σχέδιο κινείται στο πλαίσιο των όσων συμφωνήθηκαν στη συνέχεια με την τρόικα (και αναφέρονται στο μνημόνιο) το οποίο βρίσκεται στον αντίποδα των όσων διεκδικεί η βιομηχανία. Αντίθετα η ΔΕΗ σε γενικές γραμμές, στα δύο αυτά ζητήματα, συμφωνεί, πέραν κάποιων τεχνικών θεμάτων, με το τωρινό σχέδιο.
Όσον αφορά το τρίτο ζήτημα, η απόσταση που χωρίζει τις δύο πλευρές είναι κολοσσιαία. Παρότι το σχέδιο της ΡΑΕ δεν καθορίζει τιμή βάσης (δεν μπαίνει δηλαδή σε αυτή τη φάση στο θέμα του υπολογισμού του κόστους παραγωγής της ΔΕΗ) τόσο η ΕΒΙΚΕΝ όσο και η ΔΕΗ έχουν χαράξει τις κόκκινες γραμμές τους. Η μεν ΕΒΙΚΕΝ υπολογίζει ότι το ρεύμα πρέπει να διατίθεται στις ενεργοβόρες βιομηχανίες με 30 ευρώ τη Μεγαβατώρα, η δε ΔΕΗ παρουσίασε μελέτη τηςBooz η οποία υπολογίζει το κόστος της λιγνιτικής της παραγωγής στο ακριβώς διπλάσιο ύψος: 59,9 ευρώ ανά Μεγαβατώρα.
Λιανική ρεύματος
Σε κάθε περίπτωση, εάν αποσυρθεί πραγματικά από τη ΡΑΕ το σχέδιο για το NOME, εκτιμάται ότι θα δημιουργηθεί ένας μεγάλος πονοκέφαλος για τη κυβέρνηση καθώς το ΥΠΕΚΑ έχει στηρίξει μεγάλο μέρος του σχεδιασμού του για την ηλεκτρική αγορά και για την μείωση του ενεργειακού κόστους της βιομηχανίας στο συγκεκριμένο μεταβατικό μέτρο.
Πρέπει να σημειωθεί τέλος ότι στις δημοπρασίες τύπου NOME, έτσι όπως προβλέπονται στο τωρινό σχέδιο της ΡΑΕ, προσβλέπουν όπως είναι φυσικό οι ιδιώτες προμηθευτές (οι βασικοί ανήκουν στους ομίλους που διαθέτουν μονάδες ηλεκτροπαραγωγής με φυσικό αέριο). Και τούτο διότι, εάν καταφέρουν να αποκτήσουν πρόσβαση στη λιγνιτική και υδροηλεκτρική παραγωγή της ΔΕΗ σε μια λογική τιμή, αυτό θα τους δώσει τη δυνατότητα να αναπτυχθούν στη λιανική του ρεύματος. Από την άλλη, εάν τελικά δεν λειτουργήσει το σύστημα, είναι βέβαιον ότι πραγματικός ανταγωνισμός δεν πρόκειται να υπάρξει και το άνοιγμα της λιανικής θα απομακρυνθεί, χρονικά, εκ νέου.
